روشنا گاه

توافق ایران و عربستان با میانجی­گری و میزبانی چین اتفاقی خوشحال­کننده ست و روزنه امید رو باز نگه می­داره.

چند دلیل برای این مثبت­نگری وجود داره:

دو کشور ایران و عربستان به عنوان همسایه هم، دو کشور محوری اسلام، و دو بازیگر بزرگ منطقه چند سال بود که روابط نامساعدی با هم داشتند و این توافق می­تونه موجب روابط سیاسی و اقتصادی و گردشگری بهتر و تنش کمتر باشه.

این توافق هم چنین در صورت پایبندی طرفین به تداوم ش، می تونه جنگ و خونریزی در یمن و دیگرکشورهای درگیر نزاع منطقه رو تا حد زیادی کاهش بده. چرا که اختلاف ایران و عربستان از عوامل تشدید این جنگ ها بوده. بهبود این شرایط برای صلح بشری و نجات جان انسان ها مفیده.

به علاوه، افت چند هزار تومانی بهای دلار در بازار، نویدبخش کاهش فشارهای اقتصادی، تورم و بهبود جیب مردم در آینده ممکنه باشه. در واقع بعد از شوک جهش دلار، شوک کاهش اون تسکین دهنده ست. البته باید دید آیا روند بهبود ادامه پیدا می کنه یا نه.

نهایتاً این که چون عربستان مصداق کدخدای کشورهای عرب خلیج فارس هست، بازگشایی روابط حسنه با او به بهترشدن روابط با اون کشورها مثل امارات و کویت و بحرین کمک میکنه.

سازمان ملل، کشورهای بزرگ منطقه مثل ترکیه و مصر، کشورهای عرب حوزه خلیج، و حتی بعضی کشورهای اروپایی و کاخ سفید آمریکا از این توافق استقبال کرده اند و اون رو حرکت به سوی ثبات و صلح منطقه می دونند. این وسط البته اسرائیل و معدودی افراد هم از این توافق ناراحت اند که طبیعی هست.

اما چرا چین؟ جدای از روابط سیاسی خوب هر یک از دو کشور ایران و عربستان با چین، چین یک قدرت جهانیه و بیشترین حجم مراودات اقتصادی رو در اقتصاد هر یک از این دو کشور داره. بنابراین میانجی گری او نفوذ و تاثیر بالایی داره و ایران و عربستان می خوان با چین دوست بمونند و از طرفی بدشون نمیاد که دعوا را کنار بذارند، چراکه دعوای منطقه ای برایشان بسیار هزینه بردار بوده است.

چین نیز می خواد در مقابل تلاش های آمریکا برای محدود و متوقف کردنش، راه های بیشتری برای رشد خود باز کنه و بنابراین مایله در منطقه و خلیج فارس امنیت برقرار باشه تا امور تجاری ش به خوبی برقرار بمونه و بلکه افزایش پیدا کنه.

البته همون طور که خیلی از کارشناسان میگن، این اول راه هست و گرچه پیروزی محسوب میشه، باید مراقب انحراف مجدد از مسیر باشیم. باید صبر کنیم و سیاست­های درست اقتصادی و سیاسی در پیش بگیریم تا به جایی برسیم که تاثیر واقعی ش بر زندگی و جسم و روان مردم مون دیده بشه.