روشنا گاه

به روزگاری پای گذاشته ایم که هر روز با صفحات و صحنه های زیادی روی نمایشگرها مواجه می شویم. دست در جیب خود کرده، تلفن هوشمند را بیرون آورده، به فضای مجازی وارد می شویم، جایی که اطلاعات و محتوای مختلفی انتظارمان را می کشند. یا لپ تاپ خود را روشن و در اینترنت و فایل های خود جست و جو می کنیم، باز صفحه های زیادی برای خواندن. گرچه هنوز کتاب های چاپی و کاغذهای مطبوعات هم حضور دارند اما سهم آنها در اطلاع رسانی به ما کمتر شده است.

برگردیم به گذشته ها تا از گذر تاریخ، بدانیم چه بر سر کتاب ها آمده است. پنج هزار سال قبل زمان خوبی است برای آغاز داستان. انسان آن زمان به قدری متمدن شده که نمادهایی روی تکه سنگ ها حک کند و برای انتقال مفاهیم از آن بهره برد. سومری ها که در جنوب بین النهرین، نزدیک ما، می زیستند احتمالا این روش را داشتند.

کمی بعد، در یک تمدن دیگر پیرامون رود پربرکت نیل، مصری ها پاپیروس را برای تهیه نوعی کاغذ اولیه استفاده می کردند. پاپیروس گیاهی خودرو کنار آن رود بود که مغز ساقه اش را در آورده، رشته رشته می کردند و بعد به شکل صفحه ای می فشردند و می چسباندند و سپس خشک می کردند. حالا آنان لوحی مناسب برای نوشتن داشتند. قلم شان هم از اجزای نوک تیز چوبی یا گاه پر پرندگان بود.